تبریز یکی از قطب های بافندگی بسیار با اهمیت ایران در زمینه ی قالی بافی است . فرش های آن ، چه آنهایی که زینت بخش موزه های معتبر جهان هستند و یا در مجموعه ی کلکسیونرهای مشتاق جای گرفته اند ، و یا آنهایی که در مقیاس زیاد و در کیفیت تجارتی سر از بازارها و چهارسوق ها در آورند ، همواره خوش اقبال و مشتری پسند هستند . فرش تبریز نه در حجره روی دست تاجر می ماند و نه در خانه ی مشتری مورد بی مهری قرار می گیرد .
برابر آماری که در دست داریم در شهرستان تبریز و حومه ی آن در سال 1364 شمسی بر روی 16000 دار قالی 32150 کارگر بافنده کار کرده اند . علاوه بر تک بافی ها ، کارگاه های متعددی از سالیان بسیار دور در کار فرش بافی بوده و هستند از میان آنها کارگاه های صدقیانی ، ایپکچی ، محمود اف ، دیلمقانی ، اردوبادی ، اعتمادی ، حیدرزاده ، نقاشپور ، گنجینه ی هنر ، صمد رشیدی ، فرامرز تاری و عالی نسب شهرت بیشتری دارند .
در سال های اخیر بافنده های چیره دست تبریزی به تولید فرش های گل ابریشم بسیار ظریف با رجشمار 50 و 60 در مقیاس وسیع روی آورده اند . این گونه فرش ها ، که بعضی با چِلّه های ابریشمی هستند ، بیشتر با طرح های لچک و ترنج و با رنگ های غالبا بژ روشن و نخودی بافته می شوند و در رنگ آمیزی گل ها و نگاره ها از رنگ های سرخابی ، عّنِابی ، زیتونی و سرنجی به فراوانی استفاده می شود . فرش های تبریز در هفتاد سال اخیر اغلب با طرح های گلدانی ، درختی ، محرابی ، قندیل دار ، حیوان دار ، شکارگاه ، هراتی ، شاخ و برگی ، گلفرنگ ، بندی خشتی یا قاب قابی ، منظره بافی ، قاب قرآنی و نقش های هندسی از کوچک ترین تا بزرگ ترین اندازه های ممکن بافته شده اند . بافت کناره و گلکی چندان خوشایند بافنده تبریزی نیست.