قالی یا قالیچه ای که به صورت جفت بافته شود.بافت قالی به صورت جفتی در کانونهای بافندگی معمول است چون برای هر جفت، یک استا کار با یک نقشه به کار می پردازد، بافت آن به صرفه نزدیک تر است.
استا کار در میان یک جفت دار که آنها را پشت بپشت هم می گذارند می نشیند و نقشه را می خواند و کارگران پشت دار به کار می پردازند.بیشت محصول کارگاههای کوچک تبریز-به عنوان مثال-جفتی های 3×2،5/3×5/3 و 4×3 است.

در دارهای کرمان به طور معمول به سردار میخهایی آهنی کوبیده شده و سرتارها را برای چله کشی به آن می بندند. این میخ ها سرگر می گویند.برای چله کشی سر دار را با توجه به فرشی که قرار است بافت شود و شمار رجشمار چله هایی که باید به کار روی به بخشهای مساوی تقسیم می کنند.

قالیچه ای با نقش «شیر» که در ایلهای قشقایی (و همچنین بختیاری و لری) بافته می شود و به محصول قشقایی آن «گبه شیری قشقایی» می گویند.این قالیچه ، نرم و تا اندازه ای کلفت است، پرز بلند دارد و گاه 8 تا 10 پوده بافته می شود. تولید این قالیچه به علت غیر تجارتی بودن آن کم است.

کوچکترین فرش کرمان که آن را برای روکش پارچه مبل به کار می برند. دو تخته (لنگه) رو مبلی را یک « جفت» و 5 جفت را یک « دست» می نامند. یک دست مبل ، با یک دست رومبلی ،روکش می شود.
به رو مبلی ، در کرمان، پشتی نیز می گویند.

گونه ای پشتی و از جمله دست بافتهای عشایر بلوچ خراسان و سیستان که یک روی ان قالی است و اندازه اش نزدیک 40×83 سانتیمتر است و برای بافت رویه آن گاهی پشم شتر نیز به کار می برند. بافندگان بلوچ سیستان،بالش را با «خرمهره» نوار دوزی می کنند.درمیان قالیچه های بلوچ «سیستان»، قالیچه بالشی «ظریفتر» از دیگران و گاهی نیز نفیسترین بافته ها به شمار می رود.بالش را پر از پر می کنند و در چادرها از آن بهره گیری می کنند.

فرشی به اندازه 50×60 یا 60×80 و یا 60×90 سانتیمتر که آن را برای روکش کردن پشتی به کار می برند. این اندازه در همدان به 70×75 سانتیمتر می رسد. پشتی به طور معمول از بافته های کانونهای بافندگی روستایی و با رجشمار 20 است و برای بافت آن گاهی از پشم شتر نیز بهره گیری می کنند. به رو مبلی کرمان نیز پشتی می گویند.