در سیر تاریخ فرش‌بافی ایران؛ارتباط طرح‌ها و نقش‌مایه‌های فرش با نگارگری و به سبب آن،طراحی طیف‌ وسیعی از نقشه‌های تصویری نیاز به مطالعه‌ی دقیق دارد.بدیهی است این موضوع،ابعاد و وجوه مختلفی داشته،و شمردن عوامل چنین ارتباطی تنها به بررسی نقوش مشترک نگارگری و فرش محدود نمی‌شود.در بررسی حاضر،به این موضوع و روند تاریخی آن در دوران صفوی به ایجاز پرداخته شده است.نخست،سرچشمه‌های این‌ حرکت در آغاز در دوره صفوی مورد بررسی قرار گرفته و سپس بر اهمیت مطالعه‌ی تطبیقی،و توجه به فضای آثار تأکید شده است.اشاره به پیوند هنر با زندگی،و ارتباط بین هنرهای مختلف در گذشته،دامنه‌ی بحث را فراتر برده‌ و با اشاراتی به زمان ما همراه کرده است.نتایج حاصل از این نکات حاکی از آن است که توجه به عنصر خلاقیت‌ و نگاه دوباره به فرش‌های تصویری با کارمایه‌های غنی موجود در طراحی و ادبیات ایرانی،گشودن دریچه تازه‌ای‌ به روی طراحی فرش ایران خواهد بود.